Een studiecontract tekenen met je ROC waar alleen jouw verplichtingen in staan? Of mag daar ook wel iets van een inspanning van de school in…?
Een kind. Draait af en toe een letter om, beetje druk, veel focus op dat ene waar hij mee bezig is en weinig op iet anders, redelijk snel afgeleid als er iets anders leuk voorbij komt en iets te veel computeren… Komt bekend voor? Lijkt het op jezelf, op je kind of iemand in je omgeving? Dan is de kans groot dat het gaat om een redelijk veel voorkomende soort. Een jongen. En misschien wel een puber.
“Of hij nu met school bezig is of aan het gamen, het ziet er hetzelfde uit en klinkt ook vergelijkbaar…”
Zoon kreeg op de basisschool een rugzakje. In groep vijf veranderde dat. Het werd ‘Passend onderwijs’. Alle dossiers weggegooid en we begonnen opnieuw. Probleem analyse met een IB-er. De leerkracht erbij. Die had geen ervaring met drukke en snel afgeleide kinderen. IB-er werd ziek. Van een plan kwam dat jaar niets terecht.
Groep zes, zeven en acht ging ongeveer net zo. Je begon opnieuw. Verslagen over je kind waren meer een soort opsomming van wat ie allemaal niet kon of verkeerd deed. Het was een aaneenschakeling van pedagogische onkunde. Niet best… zeggen we dan, of volgende keer beter.
De volautomatische pennenhouder
Het VMBO leek daarna voortvarend van start te gaan. Daar hadden ze vaker met ‘dit soort’ kinderen te maken. En dat klopte. Driekwart van de leerlingen in zoon’s klas waren net zo. De een een kleurtje, de ander een tatootje, een piercingetje of een accentje. Net zo veel verschillende achtergronden als kinderen. Eén ding hadden ze gemeen. Ze gedroegen zich allemaal min of meer hetzelfde als het ging om leren. Namelijk niet. Zoon ging verzorgen, draaien, houtbewerken, koken. We hebben nog nooit zo veel leuke knutselwerkjes in huis gehad. En vooral de flessenopener was een grote hit.
De volautomatische flessenopener
Het was wel zo dat de mentor op deze school zijn gedrag aanzienlijk minder vreemd vond dan die op de basisschool. En hij kon ook goed overweg met deze (inmiddels) pubers. Op zich al knap hoe de man dat deed. 27 van die gastjes… Ga er maar aan staan. Na 3 jaar en zonder al te veel kleerscheuren was er weer een diploma. Techniek.
Zoon gaat verder ‘studeren’. ROC wordt het. ICT. In Apeldoorn. Wel een stukje treinen, maar dat leek uit onze rondgang langs de open dagen, volgens zoon een leuke school. En ze deden aan wat extra begeleiding voor kinderen die dat wel goed konden gebruiken…
“Hij kreeg zelfs 4 spijbel-uren cadeau omdat ie het hoogste percentage aanwezigheid had”.
10 weken voor het eind van het jaar. Of de mentor mij even kon spreken. Ik had in het begin van het jaar af en toe in een ‘leerlingvolgsysteem’ gekeken en dat leek er wel aardig uit te zien. Ik liet het los. Zoon gaf aan dat alles goed ging. Hij mocht zelfs van de school 4 uur spijbelen omdat hij het hoogste percentage aanwezigheid had van zijn opleiding….
“Uw zoon moet nog heel hard werken, anders kan ie niet op stage….” Gesprekken met leerkrachten, begeleiders en het leek alsof de geschiedenis zich herhaalde. Het gekke was dat ik nooit ook maar één signaal had gekregen dat het niet goed ging. Van school niet, van zoon niet. Hij zat veel achter zijn computer. Maar ja, alle lesmateriaal is digitaal. Opdrachten moeten samen met klasgenoten worden gemaakt. Dus of hij nu met school bezig is, of aan het gamen. Het klinkt ongeveer hetzelfde.
Affijn. Een jaar blijven zitten. Maar mag je het eigenlijk wel opnieuw doen? En is dat verstandig? Daar is ’talentus’ voor. Een beroepskeuze programma van 10 dagen. En na 1 dag wist zoon het al. Geen draaier, geen verzorger, geen knutselwerkjes meer. IT. Dat moet het worden.
En toen kwam er een gesprek. Met een zeer kundig, prettige en begripvolle begeleider. Dat was echt een verademing. Maar…. Het studiecontract. Zoon moest wel zijn best gaan doen. Hij moet op tijd komen, aanwezig zijn, zijn opdrachten maken, in de klas met school bezig zijn (!) etc. Het stond allemaal in het contract. Dat hij moest gaan ondertekenen.
Maar op de vraag “Wat is er het afgelopen jaar van die extra begeleiding terechtgekomen….?”. Was het antwoord iets in de trant van: “We hebben zoon niet in beeld gehad. Het is zo’n aardige jongen.”
Goed. We blijven natuurlijk constructief. Het contact ligt nu bij de directie van het ROC. Met daarop de vraag of er ook een paar zinnen in opgenomen kunnen worden over de inspanning van de school. Oké. Misschien is ‘Passend onderwijs’ dan iets te veel gevraagd. Misschien iets van: de school zorgt voor begeleiding, voor leerkrachten, voor passende lesinhoud, voor aandacht voor zoon, voor…..